Godność osoby
Godność człowieka ma dwa wymiary. Pierwszy odwołuje się do godności, która jest wrodzona poprzez fakt bycia stworzonym na obraz Boży. Człowiek ma swoją szczególną godność, ponieważ Bóg go ukochał, stworzył, odkupił i przeznaczył do wiecznej szczęśliwości. Drugi wymiar jest godnością zadaną człowiekowi. Ma ona być chroniona przez życie w wolności od zła. Zobowiązuje ona do przeżywania życia jako daru z siebie. Wzorem człowieczeństwa jest dla wierzącego Jezus Chrystus, który z miłości do ludzi ofiarował samego siebie na drzewie krzyża. Godność osoby zostaje potwierdzona w chrzcie świętym. Człowiek staje się dzieckiem Boga i może wołać do Niego „Ojcze”. Oznacza to, że osoba nie jest „czymś”, ale „kimś”. Stworzenie przez Boga i odkupienie w Chrystusie sprawia, że jest ona wezwana do życia wiecznego.
Rozumienie godności człowieka wynikającej z faktu stworzenia wymaga uznania, że człowiek jest mężczyzną lub kobietą. Bycie kobietą lub mężczyzną jest sprawą zasadniczą dla określenia własnego człowieczeństwa. Kobieta i mężczyzna są istotami sobie równymi, a jednocześnie odmiennymi. Płeć jest darem Pana Boga, który doprowadził ludzi do spotkania. Jest ono możliwe tylko pomiędzy osobami i zawsze jest przekroczeniem granicy samotności. Pan Bóg, stwarzając człowieka jako kobietę i mężczyznę, polecił im współdziałać w życiu rodzinnym i w pracy. Z woli Pana Boga we wszystkich działaniach kobieta i mężczyzna wzajemnie się dopełniają. Zasada ta najpełniej objawia się we wspólnocie małżeńskiej, ale w niej się nie wyczerpuje. Kobieta i mężczyzna są sobie przeznaczeni. Winni być „ze sobą” i „dla siebie” w różnych dziedzinach życia. Są sobie wzajemnie w życiu potrzebni.
Wspólnota miłości
Wzajemne odniesienie kobiety i mężczyzny zostało zaplanowane przez Pana Boga jako wspólnota miłości, w której zmysły były podporządkowane duchowi. Grzech nieposłuszeństwa pozbawił ludzi tej pierwotnej harmonii. Dla kobiety następstwem upadku stał się trud rodzenia, dla mężczyzny trud walki o byt. Odtąd ich wzajemnym relacjom towarzyszy wstyd, który w efekcie jest dla człowieka wielkim darem – stoi na straży godności kobiety i mężczyzny. Kobieta i mężczyzna w sposób sobie właściwy przeżywają swoją godność, gdy jako żona i mąż, matka i ojciec żyją w łączności z Panem Bogiem i stają się darem dla siebie i swoich dzieci.
Seksualność ludzka wskazuje na prosty fakt bycia mężczyzną lub kobietą i ze swej natury jest miejscem otwarcia się na miłość. Na różnicy płci spoczęło Boże błogosławieństwo płodności. W małżeństwie jedność erotyczna jest dopełnieniem jedności osób, która obejmuje sferę uczuć, intelektu i ducha. Traktowanie płciowości wybiórczo, oderwanie jej od całości osobowej relacji stanowi źródło niepokoju i zagrożenia dla poszanowania godności kobiety i mężczyzny. Pogwałcenie godności kobiety wyraża się w postrzeganiu jej jako przedmiotu użycia. Wraz z nim idzie w parze pogwałcenie godności mężczyzny, bo staje się on używającym przedmiotu. Godność narażona jest więc na utratę swej istoty. Nieprawość w dziedzinie seksualnej jest owocem egoizmu, pychy i niepanowania nad sobą.
Nieumiejętność zaakceptowania własnej płci może prowadzić do homoseksualizmu (proponowane nam hipotezy biologiczne na temat przyczyn powstawania tego zaburzenia nie zostały do tej pory uzasadnione), transseksualizmu (z powodu zaburzeń w sferze psychoseksualnej i niezgodności poczucia tożsamości płciowej ze stanem faktycznym budowy narządów płciowych osobom tym bardzo trudno przewartościować psychiczny konflikt, dlatego podejmują się zmiany płci chirurgicznie i prawnie) czy interseksualizmu (obojnactwo).
Kościół – świadomy istnienia różnych społecznych i kulturowych tendencji, nierzadko deprecjonujących pozycję kobiety – zwraca uwagę, że „Bóg w najwyższym stopniu objawia godność kobiety, gdy On sam przyjmuje ciało ludzkie z Maryi Dziewicy, którą Kościół czci jako Matkę Bożą, nazywając Ją nową Ewą i stawiając jako wzór kobiety odkupionej”. Podkreśla też, że równa godność i odpowiedzialność mężczyzny oraz kobiety usprawiedliwia w pełni jej dostęp do zadań publicznych. „Z drugiej strony prawdziwy awans kobiety domaga się także, by wyraźnie była uznana wartość jej zadania macierzyńskiego i rodzinnego w odniesieniu do wszystkich innych zawodów” (Jan Paweł II, Adhortacja Familiaris consortio, 22-23).
